Italia! Viva Europa!
‘Gli Holandesi, gli Flamingi’. Als we de Nederlandse media mogen geloven praat en denkt de gemiddelde Italiaan nu zo over ons, wij Nederlanders. En wij kaaskoppen verfoeien op onze beurt ‘De spagetthivreters’ of erger nog: ‘die kippeneukers’.
De stereotypen zeggen meer over journalisten dan over de Italianen of de Nederlanders. Onze persridders houden er nu eenmaal van om mensen, individuen of groepen in hokjes te stoppen. Lekker overzichtelijk. Zo worden ook radio- en tv-programma’s bemensd: als je makkelijk in een vakje te plaatsen bent, ben je uitzendbaar.
En dat prachtige dorp in Toscane dan, dat Dicomano? Dat verstilde plein, die heerlijke ijsjes, die fraaie heuvels, die bloeiende wijngaarden. Die hartelijke serveerster die mijn zoon zijn ‘risotto biancho’ kwam brengen met haar ontwapenende glimlacht. En dat Italiaanse joch die mij in het Rijksmuseum stond uit te leggen waarom dit werk van Rembrandt hem zo ontroerende in het mooiste Engels dat ik ooit hoorde.
We moeten ons niet van de wijs laten brengen. Europa is niet Hoekstra of de Italiaanse premier. Europa is niet eurobonds en noodfondsen. Europa is de decennialange stroom van bezoeken over en weer. Van Venetie tot Giethoorn, van Rome tot Amsterdam, van Calabrie tot Maastricht. Dat is ‘l’anima d’ell Europa’ oftewel de ziel van ons continent.