Door: Gerrit-Jan Hofsté
In 2003 reisde ik met Marc Klein Essink af naar Italië, om precies te zijn naar Modena. Voor zijn tv-programma gingen we opnames maken rondom de jubileum editie van Pavarotti & Friends. En dat lijstje ‘friends’ loog er niet om kan ik u zeggen.
De catering van dienst was op haar taak voorbereid en had alle wensen van de sterren nauwkeurig gedocumenteerd. Maar waar deze wensen doorgaans vooral als check dienen om te zien of de ontvangende evenementenlocatie zijn zaakjes goed voor elkaar heeft, waren de sterren hier zélf te gast en toonden zich aanzienlijk bescheidener.
Eric Clapton kwam weliswaar niet bij ons aan tafel zitten, want we kenden elkaar nog maar net maar Brian May knikte ons van gepaste afstand vriendelijk toe. Een oudere heer in jeugdige knalroze polo maakte een grapje over het spektakel – waar wij inmiddels dus zelf ook deel van uitmaakten – en schoof gezellig aan. ‘In Engeland weten ze niet hoe je een fatsoenlijke spaghetti Bolognese hoort te maken’, zei hij, wijzend naar de borden die werden uitgeserveerd. ‘Please to meet you, my name is Ian’. Dit was volgens hem Ragù alla Bolognese zoals je die écht hoort te eten.
Daar zaten we dan, in een prachtige tuin omgeven door cipressen met de behaaglijke warmte van een inmiddels ondergaande avondzon op onze huid. Het geroezemoes van het wachtende publiek buiten in combinatie met de soundcheck van Andrea Bocelli op de achtergrond in de geur van zomers Italië, maakten van mij een gelukkig mens.
We moesten weer aan het werk. Bij de volgende soundcheck mochten we óp het podium filmen en we liepen mee met Ian. Hij ging ons voor en kende duidelijk de weg backstage. De camera snorde en we liepen het podium op waar de gitaarintro van ‘Smoke on the Water’ klonk. De man in de roze polo pakte de microfoon en zette de zang in.