De toekomst is altijd ongewis en je kunt er op twee manieren naar kijken: met een pessimistische blik en met een optimistische. Ik kies de laatste na het lezen van dit stuik op de site van Newsweek: https://lnkd.in/eeM3KzXC
Ik zie een film, een nieuwe ‘James Bond’: de komiek tegen Dr. No. De soapacteur die zich ontpopt als een dapper, inspirerende open leider die de wereld verrast met een op zijn smartphone opgenomen rede die overal ter wereld nu al als ‘historisch’ wordt gekenschetst, tegen de sinistere KGB-agent die vanuit zijn bunker zijn tegenstanders alleen nog te woord durft te staan gezeten aan een tafel van dertig meter lang, bang als hij is voor een aanslag op zijn leven.
Poetin is er in geslaagd alle gelederen tegen hem te sluiten. Om binnen een week een einde te maken aan de politieke verdeeldheid in Europa en in de Verenigde Staten. Niet alleen verklaren de Republikeinen – Donald Trump incluis! – zich met de democraten solidair tegen Poetin, in de Europese Unie hebben de afvalligen Polen en Hongarije de rijen met de Europese Commissie gesloten.
De Russische militaire campagne in Oekraine is een ongekend drama en de kans dat die gaat leiden tot een slepende bloedige oorlog is niet ondenkbeeldig. Maar aan de andere kant is een autocratisch geregeerd land, dat zich tot een week geleden nog min of meer onder de beschaafde naties schaarde, veranderd in een pariastaat waaraan niemand, zelfs Shell en BP niet, nog moreel zijn vingers wil branden.
Wat dit laat zien is dat er in de 75 jaar sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog in het westen in elk geval een moderne, breed gedeelde publieke moraal is ontstaan die grenzen stelt aan het handelen van regimes als dit handelen de belangen schaadt van de brede burgerij. Burgers komen nu in het ‘geweer’ op eigen initiatief, via de publieke opinie en via hun legitieme regeringen. Zowel uit eigenbelang als ook uit morele verontwaardiging. Wladimir Poetin ziet dat als ‘zwakheid’.