Het was er uit voor we er erg in hadden. Mijn vriend die een tijdje mijn collega was en ik hadden toch besloten dat we het gingen doen: de enige echte Wiener Schnitzel eten. Dus op naar Figlmüller,Bäckerstraße, onder de rook van de Stephansdom*.
En het was lekker! We namen dus, zo dachten wij, op gepaste wijze afscheid. ‘Auf Wiener Schnitzel.’ Met terugwerkende kracht kromme tenen. Terwijl Wenen een stad is waar je altijd terug wilt keren. Schoon, ruim en met de aardigste inwoners onder de hoofdsteden. Want die kunnen heel vervelend en arrogant zijn. Weners niet. Die zijn blij dat je komt en treurig als je gaat. ‘Auf wiederschauen’, klinkt er altijd gemeend. Vandaar dat ze ook nog konden lachen bij onze afscheidsgroet.
Mozart gaf in Wenen bij zoveel vriendelijkheid teveel geld uit en kreeg lang niet altijd de volle zaal die hij verdiende. ‘Die Weners met hun lange oren”, verzuchtte hij veelvuldig. En toen hij eindelijk weer eens heel veel publiek trok, met Cosi Fan Tutte, een opera die hij samen Lorenzo Da Ponte had geschreven ging de keizer dood. Weken nationale rouw en geen voorstellingen meer. Gelukkig had hij Puchberg: zijn vriend die hem zo nu en dan wat geld toestopte. Puchberg heeft door zijn gaven heel wat muziek mogelijk gemaakt.
Mozart heeft heel van Europa gezien: Londen, Amsterdam, Den Haag, Antwerpen Brussel, zo ongeveer heel Duitsland, Praag, natuurlijk Oostenrijk, Zurich, Lausanne, Parijs, Straatsburg, Geneve, Lyon, en heel veel Italië van Napels tot Bolzano. Denk je eens in, dat allemaal per koets en zeilschip. Dat kostte dagen, zo niet weken. Mozart’s muziek is nog steeds populair al zijn natuurlijk ook zijn kogels zijn beroemd maar wie geen zoetekauw is kan de componist niet beter eren dan zijn lievelingswijn te drinken:Tokajer. Hij dronk het veel: met Haydn. “Auf Wiener Schnitzel, Wolfgang!”
