Dit bericht is ook beschikbaar in:
English (Engels) 
Français (Frans) 
Deutsch (Duits)
Uit: Engelsberg Ideas. Uitgelicht beeld:
https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/7/71/2017-04-02_Pulse_of_Europe_Cologne_-1597.jpg
In 1953 was Dwight Eisenhower net ingehuldigd als 34e president van de Verenigde Staten toen in de Sovjet-Unie de 29-jarige heerschappij van Stalin eindigde met zijn dood op 5 maart.
Eisenhower geloofde sterk in de verhelderende kwaliteiten van energieke debatten. Hij wilde dat de knapste koppen in de Verenigde Staten zouden nadenken over de toekomst van hun nationale veiligheidsbeleid in het post-Stalin tijdperk. Daartoe bedacht Eisenhower Project Solarium; hij richtte drie taskforces op om de betrekkingen tussen de VS en de Sovjet-Unie na de dood van Stalin afzonderlijk te analyseren. Elk van deze drie groepen werd bemand door 21 leden, waaronder experts, diplomaten en militaire officieren, die ongeveer zes weken in afzondering werkten gedurende intensieve dagen van 12 tot 14 uur. Elk team had onbeperkte toegang tot de expertise en informatie van de Amerikaanse overheid. Op de dag van de presentatie luisterde Eisenhower aandachtig naar de bevindingen van de drie panels. Zijn conclusie was van grote invloed op de Amerikaanse strategie vanaf dat moment. Project Solarium wordt door historici en wetenschappers gezien als een voorbeeld van een waardevol strategie-ontwerpproces, waar Europa belangrijke lessen uit kan leren.
Europa staat nu voor een soortgelijk keerpunt als Eisenhower in 1953. Het moet fundamentele beslissingen nemen over hoe het verder moet. Een nuttige volgende stap zou zijn om een proces te starten dat vergelijkbaar is met Project Solarium.
De Europese Unie zou dit proces van strategische reflectie op zich kunnen nemen, maar een kleinere groep gelijkgestemde Europese staten die zich bewust zijn van de monumentale taak die voor hen ligt, zou de klus ook kunnen klaren. Sterker nog, als het aankomt op strategische planning voor de lange termijn, stelt heel Europa teleur. De meeste strategische documenten van Europese staten (bijvoorbeeld de Duitse nationale veiligheidsstrategie van juni 2023 en het Strategisch Kompas van de EU van 2022) bieden geen duidelijke strategie voor de aanpak van de belangrijkste veiligheidsuitdagingen waar Europa voor staat. Dergelijke documenten zijn verlanglijstjes. Ze benadrukken het belang van vrede, de rechtsstaat, multilateralisme en duurzame ontwikkeling, maar geven weinig details over hoe deze doelstellingen kunnen worden bereikt. Het belangrijkste is dat er geen strategische afwegingen worden gepresenteerd. Men denkt ten onrechte dat Europa alles kan hebben: territoriale veiligheid en royale sociale uitgaven; milieubescherming en grenzeloze economische welvaart; een focus op de rechtsstaat en goede betrekkingen met elk land ter wereld, zelfs autoritaire staten zoals China.
Bij nader inzien kan Europa kiezen uit drie verschillende grote strategieën. Elke strategie schetst een ander beeld van de manier waarop Europa zijn diplomatieke, militaire, economische en technologische middelen op coherente wijze kan inzetten om zijn nationale kernbelangen van vrede en welvaart te verwezenlijken.
Lees verder op: https://engelsbergideas.com/essays/europe-needs-a-grand-strategy/