Dit bericht is ook beschikbaar in:
English (Engels) 
Français (Frans)
Met de Europese Verkiezingen op 6 juni in aantocht, stuitten we op dit opstel uit april 2019, vlak voor de laatste verkiezing van het Europese Parlement. Het is nog steeds actueel omdat er niet zo heel veel lijkt te gaan veranderen, behalve dat het populisme verder terrein wint, maar dat Polen zich verlost lijkt te hebben van het conservatieve juk dankzij Donald Tusks nieuwe coalitie tegen PiS en dat Europa in oorlog is met Rusland:
(Publicatiedatum: 04/2019 Auteur: Adam Holesch, Onderzoeker, IBEI en Francesco Pasetti, Onderzoeker, CIDOB)
“Zoals Alexis de Tocqueville schreef in zijn meesterwerk Over de Democratie in Amerika, “naarmate de verkiezingen naderen, nemen de intriges en de opwinding van de bevolking toe; de burgers raken verdeeld in vijandige kampen, die elk de naam van hun favoriete kandidaat aannemen; de hele natie gloeit van de koortsachtige opwinding.” Als dit zinderen voor de verkiezingen een cruciaal kenmerk was van de opkomende Amerikaanse democratie, dan zijn de haastige debatten voor de verkiezingen voor het Europees Parlement een voorbode van het smeden van het Europese project. Frans Timmermans, vicevoorzitter van de Europese Commissie, heeft het goed verwoord: “Dit zijn geen gewone verkiezingen. Deze verkiezingen gaan over de ziel van Europa.” De eigenlijke aard van de EU lijkt inderdaad op het spel te staan, tevreden door facties die respectievelijk meer versus minder integratie willen, versterking versus verzwakking van de institutionele macht van de EU, meer versus minder Europa simpel gezegd.
De vijandige kampen van vandaag – om met Alexis de Tocqueville te blijven spreken – zien er anders uit dan tot nu toe. De traditionele kloof tussen links en rechts heeft plaats gemaakt voor een nieuwe as van confrontatie tussen pro-Europese en anti-Europese krachten. De eerste groep omvat alle mainstream nationale partijen, die op Europees niveau voornamelijk uit drie groepen bestaan: de Progressieve Alliantie van Socialisten en Democraten (S&D), de Alliantie van Liberalen en Democraten voor Europa (ALDE) en de Europese Volkspartij (EVP). Ondanks hun ideologische en praktische politieke verschillen delen ze het belang van het versterken van de Europese integratie en haar kerninstellingen (vooral de Raad), zoals blijkt uit de informele overeenkomst waarmee ze in het verleden het Europees Parlement hebben bestuurd.
Aan de andere kant vinden we het anti-Europese blok, dat partijen verenigt die zich voornamelijk aan de rechter- en extreemrechtse kant van het politieke spectrum bevinden, waaronder de Duitse Alternative für Deutschland (AfD), het Franse Rassemblement National (RN) en de Italiaanse Lega. Over het algemeen hebben eurosceptische partijen uit ten minste 16 lidstaten redelijke kansen om zetels in het Europees Parlement te winnen. Sommigen van hen maken deel uit van bestaande eurosceptische fracties in het Europees Parlement, zoals Europa van Naties en Vrijheid (ENF) en Europa van Vrijheid en Directe Democratie (EFDD). Verwacht wordt dat deze partijen na de verkiezingen zullen opgaan in de nieuwe Europese Alliantie voor Volk en Vaderland (EAPN), zoals de (zelf) uitgeroepen leider Matteo Salvini van de Italiaanse Lega heeft verklaard. Het fortuin van het anti-Europese project lijkt juist op dat laatste te rusten: de coalitievormende capaciteit van de EAPN onder eurosceptische krachten.”
Vanuit dit perspectief is het lot van het anti-Europese blok nog steeds in het spel, en de uitkomst hangt af van de Italiaans-Poolse as en, meer precies, de mogelijke overeenkomst tussen Salvini’s Lega en Kaczyński’s PiS (Prawo i Sprawiedliwość, Wet en Rechtvaardigheid). Beiden zijn regeringspartijen in hun respectieve nationale context en er wordt verwacht dat ze samen meer dan 50 zetels zullen hebben, wat hen ongeveer 7% van de stemmen in het Europees Parlement zou opleveren. De eerste informele ontmoeting tussen de twee leiders vond plaats in januari 2019, toen Salvini Warschau bezocht. Afgezien van hun eurosceptische retoriek, hebben deze twee partijen veel dingen gemeen: i) een rechts-conservatieve ideologie en positionering in het politieke spectrum; ii) een sterke katholiek-nationalistische essentie; iii) een harde afkeer van immigratie met de voorkeur om de wit-christelijke identiteit veilig te stellen; iv) en de verklaarde verdediging van de nationale soevereiniteit (ten koste van de Europese soevereiniteit).
Wat op het eerste gezicht een goede basis voor samenwerking lijkt, wordt bij nadere beschouwing echter gecompliceerder. De olifant in de kamer is zonder twijfel het Rusland van Vladimir Poetin. Terwijl Lega altijd pro-Poetin standpunten heeft ingenomen (onlangs nog beschuldigd van het ontvangen van Russisch geld voor deelname aan de verkiezingen in mei), ziet PiS Rusland als een veiligheidsbedreiging voor Polen. Uit de Pools-Hongaarse alliantie blijkt dat wanneer PiS vindt dat een bondgenoot (in dit geval Hongarije) te dicht bij Rusland staat, het zich tijdelijk uit de alliantie kan terugtrekken.
Vertaald met www.DeepL.com/Translator (gratis versie)
Bron/lees verder: