CONTACT

info@thesoulofeurope.com

Waarom ‘de ziel van Europa’?

Europa wordt aangevallen. We kunnen deze dreiging alleen afwenden als Europa eensgezind is. Zolang eensgezindheid ontbreekt, is Europa een speelbal van kwade machten.

Lees meer

unanimously defending human dignity

Europa als EU: Hoe anders?

Had de geschiedenis ook een andere wending kunnen nemen? Waarom is het gegaan zoals het is gegaan? Dat zijn vragen die een denkend mens bekruipen bij het aanschouwen van de huidige realiteit in Europa. Daarom probeert de auteur van het onderstaande assay antwoorden te vinden

Het einde van de Koude Oorlog viel samen met een bloeiperiode voor de Europese integratie. In de tweede helft van de jaren tachtig beleefde de Europese Gemeenschap een van de meest dynamische periodes uit haar geschiedenis. Ze groeide in omvang, in beleidsbevoegdheid, in institutionele complexiteit en kracht, en misschien vooral in onzekerheid. Het lijdt dan ook weinig twijfel dat zelfs als de Berlijnse Muur stevig was blijven staan en het Oost-West-conflict was blijven voortduren, de Gemeenschap zich begin jaren negentig nog steeds verder zou hebben proberen te ontwikkelen en in dat proces mogelijk een Europese Unie zou zijn geworden.

Alle lidstaten, met de gedeeltelijke en waarschijnlijk tijdelijke uitzondering van het Verenigd Koninkrijk, waren het hierover eens, hoewel er natuurlijk veel verschillende opvattingen waren over hoe de Gemeenschap zich in de toekomst precies zou moeten ontwikkelen. Een dergelijk hoog niveau van interne dynamiek en momentum bleek van groot belang toen de West-Europese landen te maken kregen met het einde van de Koude Oorlog. Het betekende dat West-Europa veel zelfverzekerder en opgewekter was om de geopolitieke aardbeving na de val van de Berlijnse Muur aan te pakken dan vijf jaar eerder, toen de Europese economie ondermaats presteerde en het integratieproces stagneerde. Het betekende ook dat het standaardantwoord van West-Europa op veel van de uitdagingen die het einde van de Koude Oorlog met zich meebracht, ‘meer Europa’ was. Nergens was dit sterker van toepassing dan op Duitsland. Het integratieproces was vanaf het begin deels bedoeld als antwoord op de vraag hoe om te gaan met de (na 1945) weer opkomende sterke (West-)Duitse staat in het hart van Europa. Het was dan ook geen verrassing dat, toen ze geconfronteerd werden met het vooruitzicht van een nog sterker en groter Duitsland in hun midden, vrijwel alle West-Europese leiders naar het integratieproces keken als hun belangrijkste antwoord. Een sterker en groter Duitsland zou een sterker Europa vereisen om het in bedwang te houden. Niet alle leiders van West-Europa05-02-2024 11:30 Europa’s mars naar het oosten – Engelsberg ideeënhttps://engelsbergideas.com/essays/europes-eastward-march/ 3/11 kwamen meteen tot deze conclusie; vandaar Helmut Kohls extreme onbehagen op de top van Straatsburg eind 1989, waar de Duitse eenwording voor het eerst werd besproken. Begin 1990 waren ze echter allemaal tot deze conclusie gekomen, behalve Margaret Thatcher, en het feit dat de Britse premier niet dezelfde redenering volgde als haar Europese collega’s zou een belangrijke factor blijken te zijn in haar afzetting later dat jaar. De grote integratiestoot die zou uitmonden in het Verdrag van Maastricht en de geboorte van de EU in 1992-3 was vanaf 1990 volledig voorspelbaar.

Lees verder op Engelsberg Ideas: https://engelsbergideas.com/essays/europes-eastward-march/


0 0 stemmen
Artikel waardering
Abonneer
Laat het weten als er
0 Reacties
Oudste
Nieuwste Meest gestemd
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties
0
Zou graag je gedachten willen weten, laat een reactie achter.x