Het verhaal van een oude vader die verzorgd wordt door zijn volwassen dochter. Hij verdwaalt langzaam in de werkelijkheid. Het is een typisch Europese film omdat hij menselijke relaties onder een vergrootglas legt en klein-menselijk drama laat zien waarmee iedereen zich identificeren.
Wat de film The Father zo indringend maakt is dat de werkelijkheid waarin hij zich afspeelt een dubbele bodem heeft zodat je op geen enkel moment weet wat ‘echt’ is en wat de kennelijke zinsbegoocheling van de (dementerende) hoofdpersoon. Je wordt als kijker op het verkeerde been gezet. Wat je ziet blijk je gezien te hebben door de ogen van de hoofdpersoon; via het oog van de camera terwijl je dacht als mentaal heldere kijker ‘van buiten af’, als toeschouwer naar een film te kijken over de hoofdpersoon. Wanneer dat perspectief wendt, dat wordt er niet bij verteld. Je raakt in de war en dat (schijnt) precies datgene te zijn dat dementerende mensen ervaren: de anderen zijn allemaal gek geworden. In hun gekte spannen ze tegen jou samen en er schuilt nu dan ook overal gevaar. Er is een samenzwering gaande tegen jou. Je moet op je hoede zijn in deze boze droom waar je niet uit kunt. Het is goed te beseffen dat ook jouw leven ten einde kan lopen, in een soort psychose, een macaber spiegelpaleis, een doolhof, een boze droom die echt is.
Wat ontroerend is, is de compassie, de liefde van de dochter in de film voor haar verdwijnende vader die op weg naar de ‘onderwereld’, de Hades, niet meer is terug te halen. Die onvermijdelijke individuele teloorgang is een thema van deze tijd dat in belang toeneemt maar dat zo oud is als de mens zelf. In elk mensenleven herhaalt zich het drama van Orpheus en Eurydice, we zien allemaal om naar onze geliefde die daardoor onherroepelijk verdwijnt. Niemand blijft gespaard voor die rouw. Tenzij je natuurlijk een ongehoorde cynicus bent, natuurlijk, maar wie wil dat nou zijn!
https://npo.nl/start/video/the-father