Francis Fukuyama denkt dat een langdurige verankering in de Westerse veiligheidsstructuur zoals die geldt voor Israel misschien een uitweg biedt uit de oorlog die Oekraïne voert tegen de Russische invasie.
(Bron American Purpose/Francis Fukuyama)
Nu het tegenoffensief van Oekraïne om zijn grondgebied op Rusland te heroveren op gang komt, is er veel onzekerheid over scenario’s voor hoe de oorlog zou kunnen eindigen. Binnen het NAVO-bondgenootschap is men het er algemeen over eens dat vredesbesprekingen en een staakt-het-vuren onder de huidige omstandigheden zeer slecht zullen uitpakken voor Oekraïne, zodat Rusland de controle behoudt over de Donbas, de Krim en de zuidkust van het land. Het diepere probleem is dat zolang Vladimir Poetin aan de macht blijft, elke “regeling” onder dergelijke voorwaarden Rusland alleen maar ademruimte zal geven om zijn troepen te bewapenen en opnieuw uit te rusten in afwachting van een latere hervatting van de oorlog. Het zal geen vrede brengen, maar een korte adempauze die zeer gunstig is voor Rusland.
Dit betekent dat een duurzame regeling veel sterkere veiligheidsgaranties voor Oekraïne moet omvatten. Louter verbale toezeggingen van westerse mogendheden zullen niet volstaan. Zij deden dergelijke toezeggingen in het Memorandum van Boedapest in 1994, waarin Oekraïne ermee instemde zijn kernwapens op te geven in ruil voor beloften om de territoriale integriteit van het land te respecteren. Deze toezeggingen werden noch door de Russen, noch door de westerse geldschieters van Oekraïne nagekomen. Vandaag de dag zou niets minder dan het lidmaatschap van de NAVO met haar artikel 5-garantie voldoende zijn om een toekomstige hervatting van de huidige oorlog door Rusland af te schrikken.
Noch Rusland noch de NAVO-bondgenoten zijn op dit moment bereid het lidmaatschap van Oekraïne te aanvaarden, terwijl de grootste oorlog in Europa sinds 1945 nog steeds op hun grondgebied woedt. Maar er zijn voorwaarden waaronder dat eind 2023 mogelijk wordt.
Het NAVO-lidmaatschap wordt een reële mogelijkheid als de Oekraïense tegenoffensieve met succes een kritiek stuk grondgebied herovert. Dit is niet de Donbas die in het oosten aan Rusland grenst, maar de twee zuidelijke oblasten Kherson en Zaporizhzhi die aan de Zwarte Zeekust grenzen. Deze regio is om drie redenen cruciaal voor de onderhandelingspositie van Oekraïne.
Ten eerste is het moeilijk in te zien hoe Oekraïne op lange termijn economisch levensvatbaar kan blijven zonder opnieuw toegang te krijgen tot zijn havens aan de Zee van Azov en de rijke landbouw- en industriegebieden eromheen. Oekraïne was een belangrijke exporteur van graan, kunstmest en andere produkten uit deze regio en heeft vrije toegang tot de zee nodig.
Ten tweede, in vergelijking met de lang door Rusland bezette delen van Donbas, zitten in deze regio’s nog steeds veel pro-Oekraïense mensen gevangen. Met de dag arresteren de Russische bezettingsautoriteiten dissidenten, evacueren zij bevolkingsgroepen en verzadigen zij de bewoners met propaganda. Lees verder via de link hieronder:
https://www.americanpurpose.com/articles/nato-membership-for-ukraine