Interessant stuk van Michael Emerson van het CEPS (Centre for European Policy Studies) waarin hij een aantal paralellen trekt tussen de oorlog in Oekraine en de Krimoorlog (1853-1856). De Krimoorlog werd begonnen door tsaar Nicolaas I, iemand die net als Wladimir Poetin was geobsedeerd door het vestigen van een groot Russisch rijk dat groot en machtig genoeg is om het volgens de Russische heerschappij liberale decadente het hoofd te bieden. Beiden ontdekten tot hun schade en schande dat er uit een onmondige onderdrukte bevolking geen goede, gemotiveerde krijgsmacht valt te smeden. Daarom lopen de oorlogen die Rusland begint historisch gezien meestal in de soep.
Door Michael Emerson (CEPS)
Met de verklaring van president Volodymyr Zelensky op 11 mei dat er meer tijd nodig is voordat het langverwachte tegenoffensief van Oekraïne kan beginnen, wordt iedereen impliciet uitgenodigd om stil te staan bij wat de uitkomst van de oorlog zou kunnen of moeten zijn. De politieke doelstelling van Oekraïne is de herwinning van alle bezette gebieden, waaronder de Krim, maar de werkelijke uitkomst zal pas blijken op het slagveld en vervolgens tijdens vredesonderhandelingen. Daarbij kan worden stilgestaan bij de geschiedenis van de regio, en met name bij de ervaring van de Krimoorlog van 170 jaar geleden, met een aantal opvallende analogieën met de oorlog van president Vladimir Poetin. Twee eenzame alleenheersers, tsaar Nicolaas I en Poetin, hebben beide hun favoriete oorlogen ontketend en beweerden allebei dat het hun heilige bestemming was Rusland te verdedigen tegen het westerse liberalisme. De eerste fase speelde zich volledig af op het vasteland tussen het huidige Oekraïne en het Ottomaanse Constantinopel. De Franse en Britse bondgenoten hadden medio 1854 de mogelijkheid om na de terugtrekking van de tsaar te stoppen met hun pogingen Constantinopel in te nemen en de overwinning uit te roepen, maar in plaats daarvan namen zij de noodlottige beslissing om door te stoten naar de Krim en Sevastopol in te nemen. De geschiedenis herhaalt zich nooit precies, maar het is het onthouden waard, nu Oekraïne en zijn westerse bondgenoten hun strategieën voor het eindspel afwegen.